Kto z Was nie słyszał o Wersalu? To jedna z najbardziej znanych budowli na świecie i mało kto wie, że we Włoszech też powstał taki pałac!
La Reggia di Caserta to pałac, który powstał w okresie późnego baroku na zlecenie Karola III Hiszpańskiego który stał się królem Neapolu i Sycylii. Nie był on wspaniałym władcą pragnącym podbijać nowe terytoria, interesował się rybołówstwem i łowiectwem. Wolał rozmowy o jedzeniu i psach gończych od zarządzania armią. Ale to za jego zasługą Neapol rozkwitł i stał się prawdziwą stolicą kultury. Odrestaurował i zbudował wiele zabytków, zajął się niedawno odkrytymi Pompejami i Herkulanum nakłaniając archeologów do wydobywania zasypanych miast spod ziemi.
Jego marzeniem było wybudowanie pałacu na wzór słynnego Wersalu, tego niełatwego zlecenia podjął sięLuigi Vanvitelli, który nie tylko zaprojektował bryłę pałacu, placu i ogrodów ale również zajmował się dekoracją rzeźbiarską i malarską.
Ponadto stworzył on plan miasta wokół pałacu, niestety ta część nie została zrealizowana.
Budowę kompleksu rozpoczęto w 1752r. i kontynuowano przez 93 lata. Pałac zbudowany został na planie kwadratu z czterema wewnętrznymi dziedzińcami. Zajmuje on 45.000 m2 i składa się z pięciu pięter, jego wysokość sięga 36 metrów. Wewnątrz znajduje się 1200 pokoi i 34 klatki schodowe. W samej frontowej fasadzie znajduje się 143 okna. Do wykonania budynku wykorzystano cegły, dolne dwa piętra zostały pokryte trawertynem, jedną z odmian wapienia.
Wnętrze pałacu udekorowane zostało stiukiem, płaskorzeźbami, rzeźbami, freskami, również podłogi były wyjątkowo zdobione. Wszystkie elementy były wyliczone tworząc cudowne i jedyne w swoim rodzaju dzieło.
Perłą pałacu był Lo Scalone (klatka schodowa) która stała się wzorcem dla wielu innych ważnych budowli na świecie. Znajdują się w niej trzy ciekawe rzeźby umiejscowione w trzech ogromnych wnękach. Pierwsza zwana „Merito” (zasługa) przedstawiała rzymskiego żołnierza, druga umieszczona na środku i najważniejsza – „Maestà” (majestat) przedstawiała postać kobiety siedzącej na lwie i ostatnia „Verità” (prawda) przedstawiająca swoją piękność. Po obu bokach schodów stoją potężne lwy, łapa jednego z nich leży na koronie, symbolizującej potęgę władcy. Drugi lew trzyma łapę na liściu palmy, będącym symbolem cnót i kultury. Ta część pałacu zwieńczona jest kopułą oświetloną przez umieszczone bo bokach okna. W czasach splendoru pod kopułą miejsce pod kopułą zajmowała orkiestra.
W środkowej części kompleksu znajduje się kaplica – Cappella Palatina architekt stworzył niesamowite dzieło łącząc cechy manieryzmu renesansu i baroku. Niestety w 1943 r. podczas bombardowań duża część została zniszczona, niektóre dzieła przepadły, część została odnowiona. Prawdziwym cudem było przetrwanie obrazu zdobiącego ołtarz.
W pałacu znajdował się jeszcze teatr, inspirowany Teatrem św Karola w Neapolu. Jeden z pierwszych w kształcie podkowy. O idealnej akustyce i widoczności.
Część pokoi wykorzystano jako galerię, w której wisiały podzielone na salę według tematyki: obrazy orientalne, przedstawiające sceny historyczne, martwe natury, krajobrazy i bitwy, alegorie, portrety i weduty.
Jedna z czterech części kompleksu spełniła funkcję królewskich komnat, w której znajdują się cztery komnaty dedykowane poszczególnym porą roku. Przedstawienie poszczególnych pór roku nie ogranicza się do bezpośredniego ukazania alegorii. Każda z czterech komnat ukazuje jedną ze scen miologicznych. W jednej z nich – Sala dell’Estate znajduje się mały stolik. Do dziś sposób w jaki powstał pozostaje tajemnicą. Na pierwszy rzut oka można powiedzieć że stół został wykonany z marmuru, po bliższej obserwacji możemy powiedzieć że przypomina on pień drzewa – w którym w rzeczywistości jest! Jest to dzieło jednego z naukowców studiujących egipską mumifikację, który postanowił przemienić w kamień.
Po przekroczeniu tzw, „Lo Scalone” pierwsza sala poprzedzająca komnaty królewskie i spełniająca funkcje reprezentatywne to „La sala degli Alabardieri”, „La sala delle guardie del corpo”, „Sala del Trono” miejsce w którym król przyjmował ambasadorów, oficjalne delegacje i gdzie odbywały się królewskie bale oraz „Sala del consiglio”.
Druga część komnat to sypialnie w stylu rokoko. Te również były bogato zdobione, pozłacane elementy, bogato zdobione meble i ściany pokryte jedwabiem. Największą popularnością cieszyły się jednak komnaty Królowej. Maria Carolina d’Asburgo, była żoną syna Króla Karola III Hiszpańskiego ( Ferdynanda I) i siostrą Królowej Francji Marii Antoniny. W przeciwieństwie do Wersalu, w którym toalety nie istniały a król Francji i cały jego dwór który znamy z majestatycznych obrazów. Arystokraci ubrani w piękne stroje, ukrywali brudne włosy pod perukami, twarze upudrowane białym pudrem zakrywały brudne twarze a zły zapach był maskowany przez perfumy. W Casercie wybudowanej 100 lat później poprowadzono kanalizację. W łazienkach królewskich znajdowały się wanny z bieżącą wodą : ciepłą oraz zimną. Najciekawszym i najbardziej tajemniczym pokojem w pałacu była łazienka królowej, jej ściany pokrywały lustra weneckie, przepiękne freski, kobiece twarze z zasłoniętymi oczami dzięki czemu nie naruszały prywatności królowej, rzeźbiona wanna a nawet bidet będący całkowitą innowacją we Włoszech.
Również Ogrody Królewskie chodź mniejsze niż w Wersalu, są piękniejsze. Je również zaprojektował Vanvitelli, niestety po jego śmierci dalszą pracą nad projektem zajął się syn króla Karol, który postanowił go uprościć. Praca nad parkiem rozciągającym się na 3 km rozpoczęła się w 1753 r. w tym samym czasie rozpoczęto budowle akweduktu – Acquedotto Carolino którego wody dostarczane były do fontann, wodospadów i jeziorek pełnych karpi.
Projekt parku wzorowany był na ogrodach włoskich o rozległych trawnikach, kwadratowych kwietnikach oraz różnorodnych „grach wodnych” i angielskich według życzenia królowej – jak najbardziej zbliżonych do natury. Wzdłuż centralnej osi ułożone są fontanny i wodospady z pięknymi rzeźbami.
Pierwsza z nich La Fontana Margherita wykonana w stylu bardziej nowoczesnym niż reszta oddziela ogrody włoskie od angielskich.
Druga La Fontana dei tre delfini przedstawia trzy potwory przypominające delfiny.
La Fontana di Eolo niestety – nieukończona. Przedstawia boga wiatrów, który wzbudza wichurę przeciwstawiając się Eneaszowi i Trojanom. W oryginalnym planie fontanny znajduje się druga połowa z 28 obecnych rzeźb, w tym rydwan (na którym miała znajdować się Junona wraz z bogiem Eolem) ciągnięty przez pawie.
La Fontana di Cerere – fontanna bogini płodności trzymającej medalion przedstawiający tzw. „Trinacria” (meduzę o twarzy kobiety z trzeba zgiętymi w kolanach nogami) symbol Sycylii będący hołdem wyspy która stała się częścią królestwa. Boginię otaczają nimfy, smoki, muszle, trytony oraz dwie figury symbolizujące dwie sycylijskie rzeki.
La Fontana di Venere e Adone – fontanna przedstawiająca zakochanych Wenus i Adonisa oraz fatum które nad nimi ciąży. Moment przedstawiony ukazuje boginię która stara się odwieźć ukochanego od polowania, podczas którego ten ginie zabity przez dzika. Wokół postaci widzimy liczne posągi nimf, psów, amorków oraz dzieci.
W głębi parku znajduje się La Grande Cascata – przedstawiająca boginię Dianę i Akteona, myśliwego z Teb. Młodzieniec przeistacza się w jelenia, by za chwilę zostać pożartym przez własne psy. Jest to kara boska za śmiałość na którą sobie pozwolił patrząc na kąpiącą się nagą Dianę.
Na przodzie pałacu znajduje się największy plac we Włoszech a trzeci na świecie Palazzo Carlo III. Dzięki restauracji w 2000 r. plac został odnowiony według oryginalnego projektu, według reguł włoskiego ogrodu.
La Reggia di Caserta to zapierający dech w piersiach kompleks, ostatnie tak olbrzymie przedstawienie sztuki włoskiego baroku. Perła wśród architektury włoskiej i miejsce które koniecznie musi znaleźć się na liście celów podróży do Włoch.
Święty Walenty, od którego imienia pochodzi nazwa święta, jest patronem dnia zakochanych już od 1496 r. Dzień ten, z roku na rok, jest coraz huczniej obchodzony, a ilość gadżetów, pomysłów i ozdób dedykowanych zakochanym oszałamia.
Gdzie świętować Dzień Zakochanych (la festa degli innamorati)? Może we Włoszech? Poza tym, czy może być coś bardziej romantycznego? No oczywiście Paryż, ale my uczymy się mówić po włosku, dlatego udamy się do kraju San Valentino:)
Przed Wami krótki poradnik o najbardziej całuśnych miejscach w kraju o kształcie buta.
Verona
Verona, miasto Romea i Julii (Romeo e Giulietta). Miłość dwojga ludzi pochodzących ze skłóconych ze sobą rodów zna cały świat. To właśnie w Weronie możecie zobaczyć legendarny balkon, na którym Julia wypatrywała swojego ukochanego. Magia tego miejsca sprawia, że spełniają się życzenia, wystarczy napisać list do Julii i czekać na spełnienie najskrytszych pragnień. Verona to miejsce idealne, by jechać tam ze swoją połówką, czy też w poszukiwaniu miłości. Można też składać prośby do bohaterki Szekspirowskiego dzieła, aby miłość swojego życia dopiero odnaleźć.
Cinque Terre
Cinque Terre to pięć miasteczek położonych na riwierze liguryjskiej. Monterosso, Vernazza, Riomaggiore, Corniglia oraz Manarola, przyciągają jak magnes turystów z całego świata, głownie za sprawą kolorowych domków nad morskimi urwiskami. Liczne zatoczki, plaże, groty, drzewa oliwkowe… ciężko o piękniejszą scenerię. Pomiędzy Riomaggiore a Manarola znajduje się Szlak zakochanych (Via dell’Amore). Ten zaledwie 20 minutowy spacer nad brzegiem morza to idylla dla zakochanych, spragnionych romantycznej scenerii na miłosne wyznania.
Venezia
Wenecja to jedno z piękniejszych miast nie tylko we Włoszech, ale i na świecie. Ze swoimi licznymi kanałami, łódeczkami, wysepkami, a przede wszystkich niezwykłą atmosferą…ehhh…raj dla zakochanych. Jeżeli szukacie wyjątkowej „rozrywki” na ten szczególny dzień, to idealny będzie rejs gondolą po Canal Grande. Dwa wtulone ciała, romantyczne nucenie gondoliera, ciepły koc i Wenecja. Czego chcieć więcej?
Roma
Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, zwłaszcza w Walentynki. Jeżeli chcecie zostawić ślad Waszej wielkiej miłości, możecie to zrobić zaczepiając na moście Milivio kłódkę, tzw. „lucchetti dell’amore„. Są ich tysiące, a za każdą kryją się uczucia, plany, wyznania i radość. Czysta magia!
Terni
Tysiące zakochanych co roku odwiedza Terni. To właśnie tam znajduje się Bazylika Świętego Walentego. Legenda głosi, że biskup miasta jako pierwszy udzielił ślubu pogance i chrześcijaninowi. Ale to nie wszystko, przy grobie patrona piętrzą się stosy listów, aby pomógł znaleźć drugą połowę. I pomimo, że miasto nie należy do wybitnie romantycznych, to nie ma to znaczenia. To właśnie tu, można być blisko Świętego Walentego, jak nigdzie do tej pory.
A może macie swoje własne miejsca godne polecenia na 14 lutego?:)
Buona festa di San Valentino!
Happy Valentine’s Day!
Feliz día de San Valentín!
Udanych Walentynek!
Z czym kojarzy Wam się Piza? (nie mylić z pizzą) Oczywiście z Krzywą Wieżą. Zastanawialiście się kiedyś dlaczego właściwie Krzywa Wieża jest krzywa? Zacznijmy jednak od początku. Jej budowa rozpoczęła się w 1173 r, jednak niestabilne podłoże piaszczysto – gliniaste sprawiło, że zaczęła się ona odchylać od pionu bardzo szybko od rozpoczęcia prac, w 1185 r. Nie był to jednak wystarczający powód, aby wstrzymać roboty budowlane. Dwa wieki później ósma i zarazem ostatnia kondygnacja zwieńczyła dzieło i w roku 1372 wieże oddano do użytku.
Warto wiedzieć, iż wieża powstała docelowo jako dzwonnica przykatedralna, była częścią większego kompleksu Campo dei Miracoli (Plac Cudów) składającego się z Katedry Santa Maria Assunta, Torre Pendente – Krzywa Wieża, Baptysterium San Giovanni. Miejsce to jest imponujące zarówno pod względem monumentalnych zabytków, jak i samej powierzchni, która sięga 8,87 ha. Ten niepowtarzalny obszar został w 1987 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. I nie ma w tym nic dziwnego, bowiem plac katedralny to wizytówka dziedzictwa kulturowego o uniwersalnej wartości.
Zaprojektowana przez Guglielmo i Bonanno Pisano przykościelna dzwonnica została zbudowana z białego marmuru na planie okręgu, jak wcześniej wspomniano, posiada osiem kondygnacji, sześć środkowych pięter otaczają charakterystyczne ażurowe galeryjki. Te bogate zdobienia kojarzą się ze stylem bizantyjskim, ale reprezentują one odmienny trend architektoniczny – romański, a bardziej szczegółowo pizański. Wewnątrz budowli znajduje się spiralna klatka schodowa licząca 293 schody. Zaś masa wieży sięga 14 tysięcy ton!
Jej wysokość jest imponująca, 55 metrów robi ogromne wrażenie. Jednak to nie wysokość sprawiła, że jest znana na całym świecie, ale zwiększające się odchylenie od pionu. Zaledwie 1 milimetr odchylenia rocznie sprawił , że w ciągu stuleci zdążyła odchylić się o ponad 5 metrów. W latach 90 XX wieku odchylenie sięgało ponad 5,5 metra, co przesądziło o zamknięciu obiektu dla zwiedzających. Do 2001 r. udało się zniwelować nachylenie do tego, które wystąpiło w 1838 r. Na chwilę obecną wynosi ono 4,6 metra!!!
Krzywa Wieża w Pizie nie jest jednym odchylonym obiektem tego typu na świecie. Krzywe wieże można podziwiać Suurhusen w Niemczech, w Irlandii (w hrabstwie Galway), w Chinach, w Holandii, w Kanadzie czy w wielu innych krajach, a także w Polsce. Toruńska Krzywa Wieża jest odchylona od pionu o prawie 150 cm, zaś ta w Ząbkowicach Śląskich o ponad 2 metry.
Jednak to właśnie do Piza skradła serca turystów z całego świata i rocznie miasto to odwiedza 10 milionów spragnionych wrażeń i niezwykłych widoków zwiedzających. A czy Wy Drodzy Czytelnicy, mieliście już okazję zobaczyć to przekrzywione cudo architektoniczne na własne oczy?
Cortina d’Ampezzo, zimowa stolica Włoch, od zawsze wabi (richiamare)gości wszelkiego typu (visitatori di ogni tipo). Jeżeli wśród czytelników są narciarze, to wiedzą dlaczego. Ten piękny rejon położony w północno – wschodniej części kraju ma do zaoferowania trasy o rozmaitej skali trudności i długości. Kilometry ścieżek pozwalają oddawać się białemu szaleństwu do upadłego. Sława Cortina d’Ampezzo ugruntowała się po 1956 roku, kiedy to odbyła się tutaj Olimpiada Zimowa, obecnie można śledzić w tym rejonie zawody Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim. Cortina to miejsce wypoczynku najbogatszych tego świata, gwiazd kina, polityków, a nawet Jamesa Bonda…
„Królowa Włoskich Dolomitów” oprócz sław światowego formatu, białego puchu i fantastycznych narciarskich warunków kryje coś jeszcze…
Region ten, to dla wielu synonim dobrobytu (sinonimo di benessere), ale przede wszystkim relaksu w niesamowitych okolicznościach przyrody, który oferuje Il Rifugio Lagazuoi. Relaks to nie byle jaki, znajduje się na wysokości 2752 metrów wysokości (metri di altitudine). To właśnie tutaj możesz wygrzać kości w fińskiej saunie (la sauna finlandese), położonej na dachu włoskich Dolomitów! Sauna wykonana jest z drzewa modrzewiowego(legno di larice), kształtem przypomina ogromną tubę, która kryje klimatyczne wnętrze, a widok dookoła …nie ma nic lepszego (non c’è niente di meglio). Po intensywnym dniu (dopo un’intensa giornata) na nartach można korzystać z życia (godere) w saunie fińskiej, w miedzyczasie podziwiać panoramiczny widok (una veduta panoramica) na jeden z najbardziej malowniczych (suggestivi)pejzaży (paesaggi) w Dolomitach.
Otwarta jest od 23 grudnia do 31 marca w okresie zimowym (il periodo invernale) oraz od 28 czerwca w okresie letnim (estivo).
Po wcześniejszej rezerwacji (su prenotazione) za 15 euro za osobę możecie oddawać się ciepełku przez 45 min. Cena zawiera sesje w saunie, szlafrok (accappatoio) i żeton na prysznic (gettone per la doccia). Sauna otwarta jest w godzinach 9-16
To z całą pewnością ekstremalna (estremo) forma relaksu, która gwarantuje wielozmysłowe (multisensoriale) doświadczenie. Czy nie chcielibyście spróbować sauny w takich okolicznościach przyrody? Bo jak TAK!
Nel clamor del Carnevale
svelta la tristezza scappa
ed è cosa assai normale
che arrivi Peppe Nappa.
Col vestito celestino
corre e gioca a girotondo,
sembra sempre ragazzino
mette sottosopra il mondo.
Porta a spasso un gran cappello
su un testone portentoso,
lui si crede molto bello
perch’è proprio vanitoso !
Dicon sia tonto un poco
ma la cosa non lo turba,
la sua vita è solo gioco
e la mente forse furba.
Son Peppe Nappa siciliano,
mascherina un po’ da niente
ma ho il cuore nella mano
e il sorriso do alla gente.
Niemalże każdy słyszał o karnawale w Wenecji, jednak to nie jedyne miejsce we Włoszech, gdzie dość spektakularnie obchodzi się ten okres. Sycylia z całą pewnością należy do jednego z nich. Podczas gdy w Wenecji to lot Anioła inauguruje rozpoczęcie świętowania, na Sycylii zwiastunem jest przybycie Peppe Nappy na kutrze rybackim. Postać ta ma szczególne znaczenie dla miejscowości Siacca, gdzie na czas karnawału oddaje się Peppe Nappie klucze do miasta, co jest symbolem przejęcia przez niego władzy. Król karnawału towarzyszy uczestnikom przez wszystkie dni zabawy. Na jego cześć odbywają się konkursy, biegi, zabawy w przebierańców. Spalenie jego kukły na rynku kończy huczne obchody i zwiastuje nadejście Wielkiego Postu.
Jeżeli będziecie w tym okresie na Sycylii to koniecznie odwiedźcie miejscowość Acireale, na wschodnim wybrzeżu wyspy, w prowincji Katania. Do największych atrakcji tego regionu należy przejazd tematycznych platform, zakamuflowanych samochodów. Każdy z tych niesamowitych pojazdów bierze udział w konkursie. Przebrania i dekoracje mają przesłanie metaforyczne, nawiązują do wydarzeń w polityce, przedstawiają postacie z filmów czy pierwszych stron gazet. Niejednokrotnie platformy mają ruchome elementy, które robią obłędne wrażenie na tłumie gapiów.Ogromne znaczenie ma więc tutaj pomysłowość no i samo wykonanie karnawałowych kukieł. W korowodzie biorą udział także tancerze, grupy folklorystyczne, no i oczywiście przebierańcy. Na pewno jest wesoło!!!
Karnawałowe zabawy w miasteczku sięgają XVI wieku, kiedy to mieszkańcy Acireale spontanicznie organizowali wspólne świętowanie. Początek XVII wieku to pojawienie się abbatazzi, ulicznych śpiewaków oraz poetów, którzy to parodiowali klasę rządzącą. Natomiast pierwsze wozy papier-mâché pojawiły się 1880 roku. Prace nad ich wykonaniem trwają wiele miesięcy, papierowo – gipsowe formy czy figury muszą odpowiednio długo schnąć, by potem móc je przyozdobić i zaprezentować światu.
Tradycja ozdabiania platform z czasem ewoluowała, by w na początku XX wieku zobaczyć wozy ozdobione kwiatami. Natomiast lata 50 ubiegłego to pojawienie się mini – wozów, na których swoje stroje prezentowały dzieci. Charakter tego regionu sprzyja kultywowaniu tej niesamowitej tradycji, w miasteczkach jest sporo zakładów rzemieślniczych, co jest nie bez znaczenia, z roku na rok udoskonalają one konkursowe platformy i zaskakują pomysłowością. Tak świętowała Sycylia w 2017 roku!
Perłą pałacu był Lo Scalone (klatka schodowa) która stała się wzorcem dla wielu innych ważnych budowli na świecie. Znajdują się w niej trzy ciekawe rzeźby umiejscowione w trzech ogromnych wnękach. Pierwsza zwana „Merito” (zasługa) przedstawiała rzymskiego żołnierza, druga umieszczona na środku i najważniejsza – „Maestà” (majestat) przedstawiała postać kobiety siedzącej na lwie i ostatnia „Verità” (prawda) przedstawiająca swoją piękność. Po obu bokach schodów stoją potężne lwy, łapa jednego z nich leży na koronie, symbolizującej potęgę władcy. Drugi lew trzyma łapę na liściu palmy, będącym symbolem cnót i kultury. Ta część pałacu zwieńczona jest kopułą oświetloną przez umieszczone bo bokach okna. W czasach splendoru pod kopułą miejsce pod kopułą zajmowała orkiestra. 
W środkowej części kompleksu znajduje się kaplica – Cappella Palatina architekt stworzył niesamowite dzieło łącząc cechy manieryzmu renesansu i baroku. Niestety w 1943 r. podczas bombardowań duża część została zniszczona, niektóre dzieła przepadły, część została odnowiona. Prawdziwym cudem było przetrwanie obrazu zdobiącego ołtarz. 
W pałacu znajdował się jeszcze teatr, inspirowany Teatrem św Karola w Neapolu. Jeden z pierwszych w kształcie podkowy. O idealnej akustyce i widoczności. 
Po przekroczeniu tzw, „Lo Scalone” pierwsza sala poprzedzająca komnaty królewskie i spełniająca funkcje reprezentatywne to „La sala degli Alabardieri”, „La sala delle guardie del corpo”, „Sala del Trono” miejsce w którym król przyjmował ambasadorów, oficjalne delegacje i gdzie odbywały się królewskie bale oraz „Sala del consiglio”. 
Druga część komnat to sypialnie w stylu rokoko. Te również były bogato zdobione, pozłacane elementy, bogato zdobione meble i ściany pokryte jedwabiem. Największą popularnością cieszyły się jednak komnaty Królowej. Maria Carolina d’Asburgo, była żoną syna Króla Karola III Hiszpańskiego ( Ferdynanda I) i siostrą Królowej Francji Marii Antoniny. W przeciwieństwie do Wersalu, w którym toalety nie istniały a król Francji i cały jego dwór który znamy z majestatycznych obrazów. Arystokraci ubrani w piękne stroje, ukrywali brudne włosy pod perukami, twarze upudrowane białym pudrem zakrywały brudne twarze a zły zapach był maskowany przez perfumy. W Casercie wybudowanej 100 lat później poprowadzono kanalizację. W łazienkach królewskich znajdowały się wanny z bieżącą wodą : ciepłą oraz zimną. Najciekawszym i najbardziej tajemniczym pokojem w pałacu była łazienka królowej, jej ściany pokrywały lustra weneckie, przepiękne freski, kobiece twarze z zasłoniętymi oczami dzięki czemu nie naruszały prywatności królowej, rzeźbiona wanna a nawet bidet będący całkowitą innowacją we Włoszech.
Druga La Fontana dei tre delfini przedstawia trzy potwory przypominające delfiny. 
