Warning: file_exists(): open_basedir restriction in effect. File(/home/maddalen/domains/via-italia.pl/public_html/wp-content/uploads/et_temp/Giovanni_Falcone-1080x675.jpg) is not within the allowed path(s): (/home/platne/serwer85217/public_html/via-italia.pl/:/home/virtuals/via-italia.pl/:/usr/local/php56-fpm/lib/php/:/tmp:/home/tmp:/var/lib/php5) in /home/platne/serwer85217/public_html/via-italia.pl/wp-content/themes/Divi/epanel/custom_functions.php on line 1542
Giovanni Falcone – nieśmiertelny symbol walki z mafią
Sędzia śledczy i mąż Stanu, z drugiej strony zwykły człowiek posiadający rodzinę.
Co sprawiło, że stał się on nieśmiertelnym symbolem walki z mafią? Dlaczego o nim nie zapomniano? A przede wszystkim dlaczego jego imię jest tak sławne poza granicami kraju?
Falcone urodził się na Sycylii 18 maja 1939 r. w mieście Palermo. Dorastał w cieniu historii o swoich wujkach którzy oddali życie w służbie państwowej. To dzięki nim zakorzeniło się w nim poczucie obowiązku i oddania życia w słusznej sprawie.
“L’importante non è stabilire se uno ha paura o meno, è saper convivere con la propria paura e non farsi condizionare dalla stessa. Ecco, il coraggio è questo, altrimenti non è più coraggio ma incoscienza.” – GIOVANNI FALCONE
Życie na Sycylii to przede wszystkim wybór jednej z dwóch stron: albo stajesz się częścią mafii albo jesteś przeciw niej. To właśnie tę drugą opcję wybrał Falcone, podejmując studia prawnicze. W 1974 r. stał się sędzią śledczym w Palermo i rozpoczął pracę nad tropieniem Salvatore Riina, który był szefem sycylijskiej mafii zajmującej się wyłudzeniami, handlem narkotykowym, zabójstwami. Przeanalizowanie wielu tajnych dokumentów pozwoliło mu na odkrycie wielu powiązań między mafią, polityką a gospodarką.
W 1986 r. doszło do największego procesu sądowego w dziejach włoskiego wymiaru sprawiedliwości (tzw. maxiprocesso), w którym dzięki pracy wykonanej przez Falcone do więzienia trafiło 300 mafiozów. Od tego czasu życie sędziego było bardzo trudne, był wiecznym więźniem, nie mógł wychodzić z domu bez ochroniarzy, nawet w domu okna musiały być zasłonięte. Nie mógł wychodzić do restauracji, a ślub z Francescą Morvillo odbył się w sekrecie, bez obecności nikogo z rodziny.
Strage di Capaci
CAPACI (PA) 23.05.1992 – STRAGE DI CAPACI: MUORE IL GIUDICE GIOVANNI FALCONE CON LA MOGLIE FRANCESCA MORVILLO E TRE UOMINI DELLA SCORTA.
© LANNINO & NACCARI / STUDIO CAMERA
Plany zamachu na życie sędziego istniały już od 1983 r. Do pierwszej próby doszło 1989 r. w jego nadmorskiej willi. Trzy lata późnej o godzinie 17:58 23 maja 1992 r. zamach zakończył się śmiercią Giovanniego Falcone, wraz z nim zginęła jego żona oraz oraz 3 agentów eskortujących. Doszło do niego na autostradzie koło miasta Capaci, na odcinku 100 metrów umieszczono ok. 350 kg materiałów wybuchowych. Podobnież zamach ten zlecił Riina, który dodatkowo chciał by wybuch na autostradzie był demonstracją potęgi mafii. Po zamachu w którym zginął, zabito również drugiego sędziego Paolo Borsellino – jednego z jego najbliższych współpracowników.
Zamach bombowy i śmierć Falcone były wstrząsem dla wielu Włochów. Roberto Saviano, autor „Gomorry” napisał: „To wydarzenie było zwrotem w podejściu do mafii”, dodając, że Falcone „Był niewygodny, wielu wydawał się antypatyczny. Cosa nostra była przekonana, że po paru miesiącach wszyscy o nim zapomną, opinia publiczna gdzie indziej skoncentruje uwagę. Ale tak się nie stało”. W ciągu kilku miesięcy skazano głównych szefów mafii, do więzienia trafił Riina.
Pomimo procesów wydaje się, że do tej pory nie została całkowicie wyjaśniona śmierć Falcone i Borsellino. Włoska prasa nadal utrzymuje, że byli oni niewygodni nie tylko dla mafiozów, ale także dla polityków. Według tych ostatnich działania dwóch sędziów znacznie destabilizowały ówczesną scenę polityczną.
Oto wydanie specjalne wiadomości, gdzie podano informację o zamachu bombowym i śmierci Falcone:
Ich idea walki z mafią nie zatarła się wraz z ich śmiercią, ale stała się źródłem z którego nadal czerpie się przykład niezłomności i walki o sprawiedliwość.
“Non li avete uccisi: le loro idee camminano sulle nostre gambe.”
